Onder de zonnebank
Ik mag even bijkomen van de operatie maar niet lang. Het is tijd voor het volgende onderdeel van de behandeling: bestraling. Ik kan me er niet zoveel bij voorstellen. Het schijnt pittig te zijn maar ik denk, dat doe ik wel even. Hoe erg kan het zijn?
De intake bij de radiotherapeut duurt lang. Er is eerst een gesprek, dan een scan en daarna wordt het bestralingsgebied gemerkt met kleine tattoo puntjes. Via deze punten kan het apparaat heel precies worden ingesteld op steeds dezelfde plek. Mijn arm wordt 5 keer bestraald en mijn ruggenwervels 10 keer. Deze zijn vrij ver aangetast en er is gevaar dat ze gaan inzakken als er meer uitzaaiingen bijkomen. Best een eng idee. Als dat gebeurt, krijg je te maken met functieverlies van o.a. benen en sluitspieren. Doe maar niet!
Ik word meteen ingepland voor een serie bestralingen en start de volgende dag. Ik zie het bestralingsapparaat als de zonnebank en stel me voor dat positieve stralen mijn kankercellen wegschijnen. Angelique maakt de vergelijking met pacman die alle foute cellen opeet. De eerste keer is toch wel spannend. Via een lift met mooie vogels en vlinders kom je in de kelder waar verschillende ruimtes zijn. Er zijn altijd 2 verpleegkundigen bij die je helpen en het apparaat instellen. Het komt heel precies, op de millimeter nauwkeurig. Je moet ook heel stil liggen. Op het moment dat het echte bestralen begint, gaan de verpleegkundigen naar een andere ruimte waar ze me in de gaten houden via verschillende camera’s. Een keer zwaaien en ze zijn er. Het bestralen duurt maar een paar minuten. Al met al ben ik een half uurtje onder de pannen. Ik woon gelukkig heel dichtbij het ziekenhuis maar na een week ben ik al gesloopt. Ik heb te doen met al die mensen die ook nog ver moeten reizen, soms met een taxi om hier elke dag te komen. Toch zijn deze ‘uitjes’ ook altijd gezellig. Mijn lieve vriendinnen wisselen elkaar af en we hebben soms de grootste lol. Ik kan het stuk van de parkeergarage naar de bestralingsruimte eigenlijk niet zo goed belopen en na 2x zet Heleen me in een rolstoel. Ik vind het vreselijk. Ik weet wel dat het niet erg is maar dit is zo niet hoe ik ben. Ik wil alles zelf doen. Zelf kunnen. Ik voel me klein en machteloos.
Zoals met alles, reageer ik ook weer ontzettend heftig op de bestraling. Na de 2e keer doe ik een middagdutje en als ik wakker word heb ik heel veel pijn. Ik bel het UMCG en blijk last te hebben van een zgn flare-up – een hevige pijn op de plek van bestraling. Dit komt doordat de cellen op de betreffende plek worden aangevallen en je lichaam reageert daarop door vocht aan te maken. Dit zakt gelukkig ook weer vrij snel af maar ik heb wel lang last van napijn. Ik ben blij dat dit er ook op zit en hoop dat het zijn werk goed doet. Een andere bijwerking die ik heb van de bestraling is een pijnlijke slokdarm, deze loopt namelijk net langs de wervels die bestraald worden en het is niet te vermijden dat deze ook wordt geraakt. Ik kan bijna niet eten, elke hap voelt alsof ik een steen doorslik. Pittig eten is helemaal niet te doen. Na een paar weken zijn alle klachten weer afgezwakt en voor mijn gevoel kan ik nu echt beginnen met herstellen. Langzamerhand kan ik weer wat verder lopen, ik kan weer een keer naar de winkel en een stukje met de hond wandelen. Ik moet mijn draai wel weer vinden. Alles lijkt zo anders…
