Leven in bed!

Niet te geloven, ik lig al 6 weken plat vandaag. Niet constant vanaf het begin maar eerst omdat ik ziek was van corona en veel pijn had. Toen moest ik in ‘boomstamverpleging’ omdat ik een kans had op een wervelfractuur. Ik kon nog wel lopen maar het mocht niet. Daarna mocht ik weer wat bewegen met mijn korset om, maar met mate. Omdat ik steeds meer uitval kreeg in mijn benen, werd dit steeds lastiger. En nu is het gewoon bijna 2 weken geleden dat ik mijn slaapkamer uit ben geweest. Ik denk dat niemand zich echt kan voorstellen hoe dat is, totdat je zelf in zo’n situatie terecht komt. 24u per dag in je bed liggen en leven en totaal afhankelijk zijn van iedereen voor alles; elke hap eten en slok drinken. Natuurlijk word je hier wel handig in en pas je je snel aan. Maar toch… het blijft moeilijk en frustrerend. Vervelen doe ik me niet, ik heb het best druk juist, gek genoeg. Thuiszorg komt ’s morgens en ’s avonds om te aan te kleden en te wassen enz. En er is elke dag hulp van familie en vrienden. Kom soms aan mijn rust niet eens toe ;).  Ik merk dat het ook best zwaar is voor de mensen die komen om te helpen, logisch. Iedereen doet het met liefde maar we dachten allemaal dat dit even voor een paar weken zou zijn. Maar het wordt nog een lange weg…

Hoe het nu gaat… Mijn lichaam is totaal verzwakt. Mijn rechterbeen komt wel weer iets tot leven maar dat gaat heel langzaam. De spieren zijn weg. Mijn voet hangt erbij. Ik kan nog wel staan en een paar stapjes doen met mijn flitsende rooie rollator, maar mijn linkerbeen doet ook niet echt wat ik wil dus het is heel vermoeiend én eng. Ik ben ontzettend bang om weer te vallen. Ik vertrouw mijn benen niet. En als ik val… 1 tikje en mijn wervel gaat doormidden. Maar het feit dat er wel weer iets van beweging in mijn been zit, is hoopvol! Het geeft mij weer moed om te vechten. Vorige week zag ik het even niet zitten. Zowel de oncoloog, de radiotherapeut als de huisarts zeiden dat ik er rekening mee moest houden dat ik mijn bed nooit meer uit zou komen. Er had al lang verbetering moeten zijn. Daarbij zijn mijn tumormarkers behoorlijk gestegen wat ook niet zo’n goed teken is. Ik kreeg het gevoel dat het nu wel heel hard de verkeerde kant op ging. 

Maar er zit sinds vrijdagavond toch verbetering in. Zowel met de beweging in mijn been maar ook hoe ik me verder voel. Het gaat heel langzaam maar toch, het gaat vooruit! Het zal hoe dan ook een hele lange weg zijn om op te krabbelen, weer kracht en conditie op te bouwen. Voor revalidatie is het nog te vroeg, daar moet het eerst nog wat beter voor gaan. Dus ik doe kleine oefeningetjes in bed om te kijken of mijn spieren weer iets sterker willen worden. Ik moet en zal dat bed weer uit! Ik wil niet de rest van mijn leven op bed liggen, hoe kort of lang dat ook mag zijn. Ik heb nog teveel plannen en Resa en Stef hebben me nog zeker een tijdje nodig.

Ik richt me nu helemaal op alternatieve geneeswijzen en supplementen. Dat deed ik eerder ook al wel maar dat kon niet altijd in combinatie met reguliere medicatie. Er zijn zoveel verhalen van mensen die uitbehandeld zijn die boven verwachting toch weer beter worden, of in ieder geval veel langer dan verwacht blijven leven. Ik geef het niet op en haal alles uit de kast. Ik heb een rits supplementen en eet zo gezond mogelijk. Geen toegevoegde suikers en chemicaliën, geen tarwe, geen rood vlees. Veel groente, fruit, smoothies, rauwkost, maaltijdsoepen, noten etc. Er is nog zoveel mogelijk! Tips zijn altijd welkom.

Er zijn ook leuke dingen. Zo wordt er elke dag heerlijk voor me gekookt of mensen nemen iets lekkers mee voor lunch. En soms krijg je dan ineens iets wat je zelf nooit zou maken maar wat heerlijk is. Ook ontmoet ik allerlei nieuwe mensen waar ik leuke gesprekken mee heb, gewoon hier in mijn slaapkamer. Soms met een van de dames van thuiszorg, of andere instantie, buren die extra hulp aanbieden. Zo was er laatst iemand van Humanitas die eigenlijk niet de goede persoon/afdeling voor mij is maar dan toch haar best doet om via een andere weg een vaste vrijwilliger te zoeken om Cody uit te laten. Gewoon omdat wij een leuk gesprek hadden en mijn verhaal haar aangrijpt. Dat geeft me dan wel weer een goed gevoel. Hoe ellendig het ook is, je moet er toch ook altijd de mooie dingen in blijven zien, vind ik. 

En blijven geloven in vooruitgang. Soms vind ik het moeilijk en denk ik laat maar… dit is te zwaar. Ik kan dit nooit meer omkeren. Het zal me nooit lukken om weer op de been te komen als nu een paar stappen de max is… het wordt echt een lange weg. Maar… ik heb al voor hete vuren gestaan en onverwacht herstel meegemaakt. Dit is wel het heetste vuur denk ik. Maar ik ga de strijd wel aan 💪🔥