Het houdt niet op….

Elke keer als ik denk, dit is dan echt de bodem van de put, komt er weer iets anders.

Ik ben sinds dinsdag weer opgenomen in het Martiniziekenhuis. Het leek even wat beter te gaan, en met mijn benen is dat ook zo. Elke dag kan ik ze meer aanspannen. Maar ik kreeg tegelijk ook steeds meer last van benauwdheid. Ik kon zaterdag bijna niet meer in bed komen na het wassen en naar het toilet met thuiszorg. Het is al lastig op benen die het niet goed doen, maar als je dan ook nog geen lucht hebt, is het niet meer te doen. Het was niet meer veilig om zelf uit bed te komen, zelfs niet voor die paar stapjes.
Er is toen een katheter geplaatst zodat ik zo weinig mogelijk uit bed hoef. Maandag had ik een telefonisch gesprek met de oncoloog en de huisarts was daar ook bij. Mijn saturatie was 92 (gehalte van het zuurstof in je bloed) en ze vertrouwden het beide niet dus de oncoloog stelde voor om dinsdag naar het ziekenhuis te komen voor onderzoek. Ik dacht eerst, neeee, niet weer! Het is zo’n gedoe om vanuit huis met de ambulance opgehaald te worden omdat ik de trap af moet. Ik wil namelijk niet 24u per dag in de woonkamer liggen. Daarvoor is het te klein en te onrustig. Dus ik blijf lekker op mijn slaapkamer. Maar ja, die trap dus. Ik kon niet bedenken hoe ze dat gingen doen maar dat weten zij natuurlijk wel dus daar hoef ik me niet druk over te maken.

Dinsdag om 10u kwam de ambulance met de voor mij inmiddels bekende chauffeurs Miranda en Jose. Hele leuke vrouwen die het luchtig probeerden te houden omdat ze zagen hoeveel stress ik had. Maar, ondanks dat ik maar een klein vrouwtje ben en niet meer zoveel weeg, konden ze mij niet met z’n tweeën tillen dus er moest assistentie komen van… de politie! Nu ben ik zelf opgegroeid met de politie omdat mijn ouders er beide werkten maar ik wist ik dus niet dat ze ook assisteren bij dit soort dingen.
Miranda dacht, we moeten Ester een beetje opvrolijken en ze vroeg om 2 knappe agenten om mij naar beneden te tillen. Binnen 10 minuten waren ze er. Ze herhaalde het nog even een keer, ik heb gevraagd om 2 knappe agenten. Die ene zei meteen heel droog met z’n duimen omhoog, nou dat is gelukt! Hahaha, dat breekt meteen het ijs en ja om eerlijk te zijn, ze waren best knap! Maar het was toch eng en ongemakkelijk. Ik moest op een tilmat liggen met 6 lussen eraan. De mannen bij mijn hoofd en de vrouwen mijn voeten. Je weet dat ze je niet laten vallen maar toch… ik voelde me zo hulpeloos en kwetsbaar in dat ding! Maar het ging heel snel, in no-time lag ik op de brancard en mocht nog even wat koude winterlucht happen, heerlijk na een paar weken binnen.

In het ziekenhuis ging het heel snel, er werd een foto gemaakt, bloed geprikt en later is nog een ct scan gemaakt om te kijken wat de oorzaak is van de benauwdheid. Ik heb in mijn rechterlong een aantal kleine longembolieen. Niet leuk maar ook niet ernstig. Daar zou ik niet zo benauwd van moeten zijn. Zelfs met zuurstof is mijn saturatie nog erg laag, rond de 91/92, soms zelfs even onder de 90. Saturatie moet eigenlijk 99 zijn als je gezond bent. Voor mij is 95 ook goed.

Dus ik mocht een nachtje blijven, daar had ik al op gerekend. Maar dat was dinsdag en het is nu zaterdag en ik ben hier nog. En het gaat nog niet echt beter.

Uit het bloedonderzoek is gekomen dat mijn leverwaardes te hoog zijn. Dat kan zijn omdat mijn lichaam gewoon heel hard aan het werk is maar het kan ook betekenen dat er iets mis is in de lever. Ik heb vrijdag een echo gehad en aan het eind van de middag kreeg ik de boodschap, we zien vergrote lymfeklieren in je buik maar we weten niet precies wat dat betekent. Dat moet je oncoloog met je bespreken. En het is weekend dus dat is mooi K.
Ik ben er niet heel erg van in de stress maar ik wil wel graag duidelijkheid. Ik snap dat deze arts er niks aan kan doen maar zo laat je iemand toch niet het weekend in gaan? De echo was om 10u al gemaakt.

Verder is het best fijn om even bij te tanken hier. Klinkt misschien gek, want niemand ligt graag in het ziekenhuis, ik ook niet. Maar het was thuis ook zwaar. En druk. Nu kan iedereen even bijkomen en als er bezoek komt, is het gewoon bezoek en geen eten koken etc. Ik heb een eigen kamer en hoop dat ik deze nog kan houden. Ik lag namelijk eerst met iemand anders maar omdat ik een vermoedelijke infectie heb, moest ik apart. Er is van alles op kweek gezet en wat komt eruit? Een vrij onschuldige corona variant. Maar ze gaan er vanuit dat dit nog positief is van oktober, ik hoef niet meer in isolatie.

Het andere voordeel hier is dat de fysiotherapeut elke dag 2x komt om te oefenen met mijn benen, even uit bed, even staan, op een stoel zitten. Dan heb ik voor mijn gevoel een halve marathon gelopen maar hee, het lukt! De benauwdheid zit me hierbij wel erg in de weg. Ik heb nu nu een antibiotica kuur omdat ze toch ook denken aan een bacteriële infectie. Daar staat nu ook bloed voor op kweek. Dat duurt een paar dagen maar omdat mijn longen slechter worden, wachten ze dat niet af en zijn we meteen gestart met antibiotica.

Maar al met al is het echt niet grappig meer. Het is zo zwaar dat ik het af en toe niet zie zitten. Hoe moet ik hier weer uitkomen? Of heb ik het spel al verloren? Voor mijn gevoel nog niet. Maar het komt nu wel dichtbij… ik merk dat ik anders ga denken. Wat moet ik regelen? Ik heb altijd gedacht dat ik sowieso nog wel een paar jaar had. Waarom gaat het nu dan zo slecht?

Maar ik weet ook, er zijn genoeg mooie, wonderbaarlijke verhalen en ik geef niet zomaar op, dat nooit. En die vechtlust valt ze hier ook op waardoor ze met me aan de slag gaan om weer uit bed te komen.

Ik hoop dat de benauwdheid snel afneemt want dat is heel vermoeiend en soms ook eng. En daarom is het ‘fijn’ om hier te zijn. 1 druk op de knop en er komt iemand. Hopen dat ik voor de kerst weer weg ben!