Alles is liefde…

Een van de mooiste dingen die deze hele kankershitzooi mij heeft opgeleverd, is het gevoeld dat ik geliefd ben. Ik heb zoveel kaarten, bloemen, cadeautjes, en berichtjes via Whatsapp, Facebook en Instagram gehad, ongelooflijk. Uit de meest vreemde hoeken soms, mensen die ik van vroeger ken, die ik amper ken of soms helemaal niet. Via via een kaart van een voor mij onbekende die mij toch het allerbeste wenst, dat is toch mooi? Zo lief ben ik zelf niet hoor, sorry! Hoewel ik hierdoor wel probeer om zelf ook wat vaker een kaartje of een lief berichtje te sturen aan iemand die het moeilijk heeft.

Een van de mensen die mij het meest lief heeft is mijn moeder. Ze was net een maandje met pensioen toen ik ziek werd. Ze hoefde zich in ieder geval niet lang te vervelen! Van een jarenlange carrière bij de politie naar mantelzorger voor je dochter, dat is niet waar je op hoopt als je eindelijk achter de geraniums mag zitten. Vooral in het begin had ze het heel druk met mij. Bijna dagelijks op bezoek in het ziekenhuis en later thuis kwam ze koken, boodschappen doen en gewoon hier zijn, ook voor de kinderen. Als mijn vriendinnen mijn angels zijn dan is mijn moeder een aartsengel. Wat er ook is, ze tuft met plezier weer uit Roden naar de stad. Waar ik haar een paar jaar geleden ondersteunde toen ze nieuwe heupen kreeg, zijn de rollen nu omgekeerd. Het is alleen wel wennen want waar ze altijd riep: niet zo hard lopen Es, ben ik nu degene die roept; niet zo hard lopen mam!

Ik besef niet altijd hoe moeilijk het voor haar is om te zien hoe ziek ik ben en dan te bedenken dat ik deze wereld misschien eerder verlaat dan zij, ze moet er niet aan denken. Gelukkig is het iets waar we het wel samen over kunnen hebben, met een lach en een traan. Bij deze: mam dankjewel dat je er altijd voor me bent!

Mijn vader is niet zo’n prater. Die doet liever een klusje hier en daar dan dat we over ingewikkelde dingen praten. Maar ook dat is heel fijn want hoewel ik het leuk vindt om zelf wat te klussen in huis, kan dat nu niet meer. Dat vind ik nog wel een lastige, hulp vragen en afhankelijk zijn van anderen. Maar samen komen we er wel!

Bij deze iedereen heel erg bedankt voor alles, hoe zo’n groot of klein gebaar dan ook. Positieve support is zo belangrijk!