De tweede ronde

En daar gaan we weer… 2 weken lang elke dag naar het UMCG voor bestraling. Ik zie er tegenop omdat ik de vorige keer zoveel pijn heb gehad. Ook nu val ik weer in de prijzen. Na 2 behandelingen heb ik inderdaad weer pijn maar niet die heftige flare-up zoals de eerste keer. De dagelijkse tripjes naar het UMCG zijn best gezellig. Meestal gaat een van mijn ‘angels’ mee. Ik heb 3 beste vriendinnen, allemaal blond dus ik zei een keer gekscherend ‘Essie’s Angels’ . Ik zou niet weten wat ik zonder deze fantastische vrouwen zou moeten! Met liefde schuiven ze mij weer met de rolstoel van hot naar her en ze maken er toch elke keer weer een feestje van. 

Omdat mijn nek bestraald moet worden, wordt er een masker gemaakt waarmee ik op de behandeltafel wordt vastgemaakt. Dat klinkt heel naar en dat is het ook wel een beetje. Ik heb nog geluk want alleen mijn mond en kin vallen in het masker maar er zijn ook mensen die een volledig masker op moeten. Ik vind dit al benauwd en ik ben niet claustrofobisch ofzo aangelegd. Maar je ligt echt helemaal klem zodat er niet per ongeluk iets anders meebestraald wordt.

Als ik een goede vriend een foto stuur van de bestralingsruimte met het masker zegt hij, het lijkt wel een moderne martelkamer! Zo ervaar ik het gelukkig niet. Ik blijf het zien als de zonnebank die met positieve stralen alle slechte cellen opruimt.

Voor ik het weet, zit deze intensieve periode er ook weer op. De weken die volgen, heb ik het zwaar. Fysiek maar ook mentaal. Er gaat in korte tijd zoveel mis dat ik bang ben dat het een aflopende zaak is. Ik ben ook bang om invalide te worden. Het einde van de straat is al te ver om te lopen en ik zie mezelf al in een karretje zitten. Ik kom de trap amper op en aangezien ik geen tuin heb maar een dakterras, kom ik amper buiten. Ik besluit een rolstoel te huren omdat ik niet de hele zomer binnen wil zitten. Ik vind het verschrikkelijk, maar je moet toch wat.

De arts is er ook niet gerust op. We moeten de behandeling aanpassen. De hormoontherapie slaat blijkbaar toch niet zo goed aan en ze stelt voor om over te gaan op chemo. Neee! Ik reageer overal al zo heftig op. Ik durf dat niet, ben bang om daar heel ziek van te worden. En mijn haar…

Ik krijg een lijstje mee met 3 opties. Ik kies uiteindelijk voor een milde chemo in tabletvorm: Capacetabine. Laten we maar laag beginnen, als het niet werkt, kunnen we altijd overgaan op een zwaardere soort. Ik vind het heel spannend om hiermee te beginnen. Het liefst zou ik het op natuurlijke / alternatieve manier oplossen maar omdat ik zoveel uitzaaiingen heb, durf ik dat niet aan. Ik besluit wel om naast de chemo nu ook mijn voeding nog meer aan te passen.