Ik weet dat het proces van heling geen lineaire, stijgende lijn is, het gaat met ups en downs. En dat is helemaal niet erg. Maar waarom vind ik het dan toch zo lastig dat het nu even niet zo lekker gaat?

Vanaf het moment dat mijn nieuwe huis eind oktober op mijn pad kwam ging ik ‘aan’. Er moest van alles geregeld worden, inpakken, plannen maken, shoppen etc. De verhuizing zelf was 1 december al plus het uitpakken, verven etc. Hier heb ik heel veel hulp bij gehad natuurlijk maar ik heb toch zelf meer kunnen doen dan ik had gedacht. Daarna kwamen de feestdagen en ben ik een paar dagen weg geweest om even bij te komen maar dat was ook intensief (en vooral heel leuk!). Oud en nieuw erachteraan en een drukke eerste week van het jaar met gezellige visites en een middag ziekenhuis (deze keer niet voor mij), het ging allemaal prima. Ik was best verbaasd dat het zo goed ging want ik had de man met de hamer al wel eerder verwacht maar die had ook eerst even kerstvakantie, denk ik.

Maar vorige week was hij daar dan toch: BAM! Stopt u maar eventjes mevrouw Schaap. De energie was op. Dus ik heb braaf alles afgezegd, de hele week niks gedaan, ben weer middagdutjes gaan doen en heb heel Netflix uitgespeeld. Maar ik ben nog steeds moe en nu ben ik er wel weer klaar mee. Ik zeg dit niet om zielig te doen of omdat ik me zorgen maak. Mijn bloedwaardes zijn prima en het is allemaal volkomen logisch en verklaarbaar. Ik vind het alleen moeilijk om weer een stapje terug te moeten doen en om mensen af te moeten zeggen. Ik was pas gestart met sporten onder begeleiding van een oncologische fysiotherapeut. Maar ik heb inmiddels vaker afgezegd dan dat ik ben geweest dus in overleg hebben we dat nu eerst maar even on hold gezet. De paar keer dat ik ben geweest heb ik wel het vertrouwen gekregen dat ik weer wat kan trainen maar dat kan ook thuis als ik een goede dag heb. En ik wandel sowieso elke dag wel met Cody. Ook zijn er in huis nog allerlei dingen die moeten gebeuren, de laatste dozen moeten nog worden uitgepakt en ik heb nog zoveel plannen maar dat komt wel. Stap voor stap. En soms dus niet, of eentje terug. 

Het moeten zeggen dat ik iets niet kan, is dus een heel ding voor mij. Ik had dat eerder op mijn werk ook, als je je ziek moet melden bijvoorbeeld. Liever ziek aan het werk dan moeten bellen dat je niet komt. Als ik iets echt niet kan, vind ik het trouwens minder moeilijk. Ik kan geen zware dingen tillen met mijn rug en ribben. Niet mogelijk. Punt. Dus daarvoor is het niet moeilijk om hulp te vragen. Maar met vermoeidheid is het gemakkelijker om over die grens te gaan en toch even zelf naar de winkel te gaan. Of de hond uit te laten of eten te koken terwijl je eigenlijk op bent. Het is de laatste tijd een paar keer voorgekomen dat ik in tranen met de potten en pannen sta te rammelen omdat ik eigenlijk gewoon te moe ben om te koken. En dan vraag ik dus niet om hulp. Maar dat mag best dus daarom schrijf ik dit misschien vooral voor mezelf: je hoeft niet altijd sterk te zijn en door te gaan en alles maar te kunnen. It’s okay to be not okay…. en zoals mijn wijze vriendin mij liet inzien: Als je toch op de bank hangt, kun je er net zo goed van genieten in plaats van je er tegen te verzetten en zo is het precies. Je hoeft alleen je mindset te veranderen van ‘Ik kan weer eens niks’ naar ‘Ik hoef even niks, heerlijk!’.

Dus ik ga nog even weer in winterslaap. Maak me maar wakker als het voorjaar er is!