Goed nieuws, en wat nu?

Stilte in mijn hoofd…. Ik weet het even niet. Ik heb een prachtige uitslag gehad, zo goed als maar mogelijk is op dit moment: een zeer sterke afname van activiteit op alle gebieden. Ook het vocht achter mijn longen is sterk afgenomen. In dit stadium is dit geweldig en ik ben heel blij maar, wat nu?  

Ik besef pas achteraf dat ik heel erg naar die uitslag heb toegeleefd. En nu heb ik even geen plan. Voordat ik ziek werd, had ik altijd wel een plan, iets om naartoe te werken, een doel. Maar nu niet. Werk is nog lang geen optie en waarschijnlijk helemaal niet meer. Door mijn opgelapte rechterarm en mijn ingezakte wervels kan ik niet lang achter de computer zitten. Zwaar tillen kan ik niet en lang lopen lukt niet dus er valt behoorlijk wat af. Ik kan gelukkig ook heel veel dingen wel maar het is even zoeken naar een nieuwe invulling van mijn dagelijkse leven. Als je heel ziek bent, speelt die vraag niet zo. Eerder lag ik best veel op bed, sliep veel of ik lag gewoon maar wat omdat ik nergens puf voor had. Een beetje Netflixen, een spelletje spelen en af en toe wat bezoek was genoeg afleiding. Nu ik weer wat fitter ben, denk ik soms; wat zal ik nu eens gaan doen? En dat is een goed teken. 

Voorlopig verveel ik me niet want ook beter worden is hard werken. Gezond eten kost bijvoorbeeld best veel tijd, maak maar eens een broodje chocopasta of een salade. Maar ik hou van koken dus daar besteed ik graag extra tijd aan en ik ben wat aan het experimenteren met gezonde baksels. Ik ga regelmatig naar de fysio of andere therapeuten en ben pas gestart met wekelijkse groepstherapie. Ik was daar eerst nogal sceptisch over. Nog meer ellende van anderen aanhoren…? Maar het is juist heel fijn om te delen met mensen die in hetzelfde schuitje zitten. Je hebt aan een half woord genoeg. En deze mensen snappen ook heel goed dat je niet alleen maar blij bent met een goede uitslag maar dat je ook denkt; oké mooi maar wat nu? En voor hoelang? Je durft het bijna niet te geloven. Je durft niet goed verder. 

Ik heb het afgelopen jaar best wel in een bubbel geleefd, ik was veel thuis met een vast kringetje bezoekers. Maar de afgelopen weken ben ik weer wat meer de deur uit geweest, o.a. naar 2 verjaardagen, wat best een drempel was. De andere aanwezigen weten namelijk allemaal dat ik ‘die vrouw met kanker’ ben en dat kan best ongemakkelijk zijn. Maar ik had van tevoren gezegd dat ze me alles mogen vragen en dat helpt. Dan ontstaan best mooie gesprekken. Ook heb ik zelf een klein feestje gegeven, niet omdat het moet maar omdat het kan. Soms zou ik willen schreeuwen naar mensen: geniet!  Je bent gezond en fit, haal alles eruit wat erin zit en leef je mooiste leven. Zeur niet omdat je door de regen moet fietsen, wees blij dat je kunt fietsen! Maar zo werkt het niet. Iedereen is verantwoordelijk voor zijn eigen leven en zijn eigen geluk. 

Maar hoe ga ik ultiem genieten als mijn lichaam nog lang niet alles kan wat ik zou willen? Andere dingen verzinnen dus. Kijken naar wat wél kan. Er borrelen voorzichtig wat plannetjes in mijn achterhoofd: misschien komt er binnenkort nog wel een website bij, ik heb een online hondentraining aangeschaft en me aangemeld voor een cursus fotografie wat ik eigenlijk al jaren wil maar wat er nooit van komt. Verder ligt er nog een stapel boeken om te lezen en ach… eigenlijk is het voorlopig een luxeprobleem; niks moet, alles mag!