Of zal ik het weglaten en als verrassing op de eerste date vertellen? Of pas tijdens de derde? 

Nou vond ik online daten al een ramp toen ik nog niet ziek was. Het is en blijft toch in eerste instantie een vleeskeuring. Spreekt de foto je aan, dan lees je de tekst maar meestal ga je toch af op de eerste indruk. Het is een beetje als een pizza kiezen zonder dat je weet wat erop zit. En ik ben nou eenmaal een kieskeurige eter!

In het echt verloopt het heel anders. Je komt per ongeluk met iemand in contact, in de kroeg, supermarkt of waar dan ook, je maakt een spontaan praatje en als het niks is loop je door. En als het wel wat is dan gaat het verder vanzelf. Een paar jaar geleden ontdekte ik Tinder voor het eerst n.a.v. een live ontmoeting. Ik kwam namelijk in de Jumbo een leuke man tegen, hij stond voor mij in de rij. Ik kende hem vaag… een vader van voetbal ofzo. Hij zei: “of betaal jij mijn boodschappen ook?” Ik heb geen idee meer wat ik heb geantwoord maar thuis viel het kwartje pas… misschien was het een flirtpoging! Ik had natuurlijk moeten antwoorden: is goed, maar dan kook jij! Ik wist dat hij sinds kort vrijgezel was en ging op zoek maar wist zijn naam niet. Maar als hij vrijgezel was dan zat hij misschien op Tinder dus hoppetee, installeren die handel. Dezelfde avond had ik hem gevonden en wat denk je, meteen een match! Maar toen ontdekte ik dat ik niet zo goed ben in Tinder. Ik werd me toch een potje onzeker. Ik zit normaal niet om woorden verlegen maar over elk tekstje dacht ik teveel na en het gesprek liep voor geen meter. En ik durfde niet af te spreken. Op een dag was de match weg… ik was gedumpt op Tinder vrij snel daarna had hij een gezamenlijke profielfoto op Facebook met een leuke mevrouw dus die zal wel wat beter in het tinderen zijn geweest haha. 

 

Daarna heb ik nog wel eens een poging gedaan en ook wel leuke matches gehad maar nooit afgesproken. Ik durf dat niet. En nu heb ik nog een extra uitdaging. Ga als ongeneeslijk zieke vrouw maar eens op zoek naar de prins op het witte paard. Ik ga dat niet doen, niet actief in ieder geval. Ik heb me er al bij neergelegd dat het er niet meer in zit, tenzij ik per ongeluk eens iemand tegen het lijf loop. Maar ik mis het wel.

Wij mensen zijn niet gemaakt om alleen te zijn en zeker de zieke mens niet. Het is zo zwaar om dit alleen te doen. 

Kijk naar de verhalen van powervrouwen als Bibian Mentel of Linda Hakenboom of andere dappere dames die ik volg op insta. Die had/hebben een brede schouder om op te leunen. Ik heb die schouders ook wel -in allerlei vormen- maar ik mis die rots in de branding wel heel erg. Ik mis dat iemand zegt: ga maar lekker zitten schatje, ik regel het wel. Ik mis het dat je zo jezelf bij iemand kunt zijn dat het niet uitmaakt hoe mooi of lelijk je erbij loopt, hoe je je voelt en dat je overal thuis bent bent met die ene persoon. Ik mis de gezelligheid en die arm om me heen als het even teveel wordt.

 

Mensen zeggen; je moet het in jezelf zoeken. Is ook zeker waar. Maar we hebben ook liefde nodig, knuffels, gezien worden, delen, samen lachen, samen huilen.

Manifesteren is helemaal hip dus ik man-ifesteer me een ongeluk. Wie weet staat de prins binnenkort voor de deur. Met of zonder paard, maakt mij niet uit!  (Alpaca = pluspunt)