Lekker weer thuus!

Ik mag naar huis! Ik vind het nog heel onwerkelijk maar na bijna 3 weken ziekenhuis, mag ik naar huis! De laatste dag moet ik nog op een andere kamer. Dit zijn ze vergeten aan mij door te geven dus opeens staat er 2 dames aan mijn bed die mij gaan verhuizen. Ik moest even slikken want het is toch wel vertrouwd, je eigen kamertje. Maar er is iemand slechter aan toe dan ik dus oké, geen probleem, ik verhuis wel. Mijn nieuwe kamergenoot is heel ziek. Hij rochelt, boert en kokhalst de hele tijd omdat hij slokdarmkanker heeft, vertelt steeds hoe boos hij is op de kanker en hij ruikt nogal sterk. Daar kan hij natuurlijk niets aan doen maar met al mijn eigen shit, kan ik het niet verdragen. Mijn laatste dag in het ziekenhuis wordt daardoor vrij onprettig en ik ga dan ook doodmoe naar huis. Dat is heel gek trouwens. Je voelt je heel veilig in je ziekenhuisbubbel en dan mag je opeens weg, de grote wijde wereld weer in.

Mijn moeder komt me halen met een rolstoel. Met een tas vol medicatie op schoot, rolt ze me naar buiten. Ik merk meteen hoe overprikkeld ik ben door alles: geluiden zijn te hard en het lijkt alsof iedereen naar mij kijkt. Een half uurtje later zit ik thuis op de bank. Ik voel me een vreemde in mijn eigen huis. Alsof ik een andere persoon ben geworden in die paar weken. Het leven wat ik kende, zal nooit meer hetzelfde zijn. Later hoor ik van mijn psycholoog dat dit een heel logisch proces is. Als je slecht nieuws krijgt, of in een levensbedreigende situatie terecht komt, gaat je lichaam in de overlevingsstand en in ernstige (stress)situaties, blijf je daar heel lang in hangen. Je zintuigen zijn dan extra scherp. Dit gaat vanzelf beter als je je weer veilig voelt. Maar hoe moet je je veilig voelen als je lijf vol met kanker zit? Deze sluipmoordenaar is 24/7 bij mij. In mij… en ik hebt er totaal geen controle over.

Toch is het wel fijn om weer thuis te zijn. Lekker in mijn eigen bed en mijn kids en katten weer om me heen. Geen ziekenhuiseten meer en… eindelijk weer lekkere koffie!