Mijn arm is dood!

Eindelijk is het zover! Na weken pijn mag ik vandaag onder het mes. Een operatie is nooit leuk maar ik heb er naar uitgekeken. Ik moet me om 7.00 uur al melden want ik ben als eerste aan de beurt. In de kamer hangt een foto van een schaap, speciaal voor mij. Na een korte intake mag ik meteen zo’n charmant ziekenhuisjasje aandoen en voor ik het weet, word ik over de gang gesjeesd richting de OK. Het is best interessant om te zien. De vorige keer dat ik werd geopereerd, was ik zo gespannen dat ik er verder weinig van heb meegekregen maar nu zag ik hoe groot de wereld der OK’s is! In het Martiniziekenhuis zijn 14 operatiekamers. Het is een goed geoliede machine. Ik word eerst in een soort voorportaal ‘geparkeerd’. Hier word je voorbereid op de operatie. Je krijgt een infuus en je wordt nog even nagekeken. En dan is het zover… we gaan naar ‘mijn OK’. Ik mag zelf op de tafel komen zitten. Ik moet tijdens de operatie rechtop zitten, gek idee. De ruimte is vol mensen. De chirurg stelt zich voor, een jonge vrouw, en een lieve verpleegkundige stelt mij gerust. Ik ben niet heel erg gespannen maar leuk is het natuurlijk nooit. Het gaat allemaal vrij vlot en voor ik het weet mag ik aan iets leuks denken en wordt de narcose in gang gezet. Ik denk aan een tropisch eiland en probeer zo lang mogelijk wakker te blijven maar je hebt geen enkele controle meer. Gek eigenlijk hè? Het is anders dan slapen. Je droomt niet, je weet niets, je voelt niets. Maar waar ben je dan eigenlijk tijdens die narcose, vraag ik me af?

En dan word je weer wakker. Aaaauuuw! Ik kan alleen maar een soort van jammeren… jemig wat doet die arm zeer. De verpleegkundige komt gelijk bij me. Ik mag een ijsje, een raket of een perenijsje. Eerst denk ik laat maar, maar ze bieden dat niet voor niets aan. Mijn keel voelt als schuurpapier van de beademingsslang. Kom maar door met dat perenijsje. Ik krijg ook gelijk extra morfine. Ik probeer stoer te doen maar ze hebben mij door. Ik heb teveel pijn. De een na de ander vertrekt uit de uitslaapkamer maar ik moet blijven. Vlak naast mij huilt een pasgeboren baby. Een man kreunt. Ik word hier gek en vraag of ik terug naar de zaal mag. Dat mag maar ze zijn er niet gerust op. Ik zou niet zoveel pijn moeten hebben. Eenmaal terug op zaal komt een mannelijke verpleegkundige een praatje met me maken. Hij stelt wat vragen en kijkt goed hoe ik reageer. Hij gaat weer weg en komt even later terug. Hij zegt: dit gaat niet goed zo hè? Jij hebt veel te veel pijn. Als je mijn vrouw was, zou ik je er niet zo bij laten liggen dus ik neem je mee en we gaan er wat aan doen! Ik begin te huilen, ik heb hier zo geen zin in. Nog meer gedoe, ik wil niet meer, ik wil gewoon naar huis. Het plan is dat ze mijn arm letterlijk lam leggen. Ik krijg een spuit in een bepaalde zenuw, waardoor deze tijdelijk verlamt. En dus ook geen pijn meer doet. Ik wil dat liever niet maar ik heb zoveel pijn, het moet maar. Dus hoppetee, spuit erin. De pijn trekt snel weg.

Maar…. mijn arm is dood! Ik had begrepen dat het net zoiets is als verdoving bij de tandarts maar mijn arm doet echt helemaal niets meer. Een slap gevalletje wat ik met mijn andere arm moet optillen. Het hangt daar wat in mijn sling te bungelen. Ik vind het doodeng! Ik ben bang dat ik iets forceer omdat ik niks voel. Ik zou anders ‘s middags direct weer naar huis mogen maar dat kan nu niet. Ik mag dus een nachtje blijven logeren. In stilte vervloek ik die aardige meneer die mij dit heeft aangedaan. Maar het grote voordeel is dat ik mijn rust wel goed pak. Ik kan niet veel anders dan gewoon stil liggen en een beetje slapen tussendoor. Ik maak een goede nacht en ergens halverwege de nacht kan ik mijn vingers weer bewegen. Opgelucht val ik weer in slaap en word de volgende dag wakker met een normale arm. Het doet wel wat zeer van de operatie maar die felle zenuwpijn is weg. De ‘boosdoener’ komt nog even kijken hoe het met me is. Ik vertelde hem dat ik hem eerst vervloekte maar nu dankbaar ben. Hij moet lachen en legt uit dat je pijncentrum soms niet goed werkt, een soort van op hol slaat en teveel prikkels afgeeft. Door de zenuw lam te leggen, reset je dit proces. Eigenlijk een soort van opnieuw opstarten. En dat heeft gewerkt. Ik mag naar huis. Het zal nog een lange weg worden om te herstellen maar dit is maar weer achter de rug!