Mijn nieuwe normaal

Het nieuwe jaar begint best goed. Het gaat langzaamaan steeds wat beter. Ik kan weer wat verder lopen, kan weer een boodschapje doen en probeer de draad weer wat op te pakken. Het blijft behelpen en ik ben nog steeds afhankelijk van anderen om bijvoorbeeld de hond uit te laten, boodschappen te doen, schoonmaken etc. Gelukkig heb ik een hele fijne thuiszorghulp die 2 keer per week ons huis schoonmaakt. Ik moest er heel erg aan wennen, zo’n vreemde dame die mijn troep opruimt. Ik doe het liefst alles zelf. Maar ach, zo erg is het ook weer niet om hieraan te moeten wennen.

De kinderen moeten ook wat extra bijspringen maar doen het supergoed! Toen ik net uit het ziekenhuis kwam, kon ik niet koken omdat ik mijn rechterarm niet kon gebruiken en met links kan ik net niks. Maar wij zijn vrij creatief in het vinden van oplossingen dus dan zat ik op een krukje in de keuken aanwijzingen te geven en stond mijn puberzoon zomaar ineens aardappels te bakken. Aan de ene kant vind ik het lastig voor de kids dat ze op deze leeftijd voor hun moeder moeten zorgen maar aan de andere kant, ze hebben er veel van geleerd. Ze kunnen straks zo op kamers, haha! Ze zijn zich ook veel beter bewust van wat alles kost omdat ze boodschappen doen, ze weten hoeveel werk het is om de was te doen en vinden het erg prettig om de kattenbak te mogen verschonen ;).

Het gekke is dat alles went. Ik ben eerst heel gefrustreerd en verdrietig dat ik niet zoveel kan maar als je een tijdje niks kunt, en dan wel weer een beetje, dan is dat beetje ineens weer heel veel. En alles wordt normaal, mijn nieuwe normaal. Ik kan me nu niet meer voorstellen dat ik 4 dagen per week aan het werk was, sportte en daarnaast ook nog van alles deed. Mijn dagen bestaan nu grotendeels uit slapen, een beetje netflixen, lezen, schrijven, kleine stukjes wandelen, middagdutjes etc. Boodschappen doen en naar het ziekenhuis voor controles zijn de uitjes van de week. Maar er komt steeds weer wat meer bij en de wereld wordt langzaam weer wat groter.

Toch blijft het raar dat dit het nu voorlopig is. Ik werk nog niet echt ergens naartoe. Werk is nog lang niet aan de orde. Ik vind het gek om geen plan te hebben, niet te weten wat de toekomst brengt. Ik weet ook niet hoe lang ik nog heb. De gemiddelde prognose bij uitgezaaide borstkanker stadium IV is 30% kans op 5 jaar overleving. Geen best vooruitzicht maar heel eerlijk gezegd kan ik me dat niet voorstellen. Ik ben er ook niet zo mee bezig. Mijn oncoloog zegt nog steeds: we gaan voor kwaliteit en we gaan voor jaren. Zo lang je behandeling werkt, gaan we door en als het niet meer werkt, heb ik nog meer trucjes in de kast. Maar… op een gegeven moment zijn alle kaarten gespeeld en zal de kanker winnen. Ik wil daar niet teveel aan denken en verdiep me ook in alternatieve behandelingen, daar zijn de kansen namelijk wat beter. Het is alleen best lastig omdat alternatief en regulier niet samenwerken. Het belangrijkste wat ik ontdek tijdens mijn zoektocht is dat kanker niet alleen een fysiek proces is, maar ook mentaal. Bijna iedereen met kanker heeft last van stress of heeft onverwerkte issues waar ze mee worstelen.

En ja, ik heb mijn portie ook wel gehad de afgelopen jaren. Ik ga daarom naar het Behouden Huys in Haren, een GGZ instelling gespecialiseerd in hulpverlening aan mensen met kanker (en hun familie). Ik ga naar een haptotherapeut om beter te leren voelen en heb daarnaast regelmatig gesprekken met een psycholoog. Het helpt om inzicht te krijgen in het hele proces. Ik heb bijvoorbeeld moeite om te zeggen dat ik kanker heb, ik krijg het mijn strot niet uit! Maar dat schijnt dus heel normaal te zijn want je wilt het niet hebben en op het moment dat je het uitspreekt is het écht. Ook heb ik het idee dat iedereen aan mij ziet dat ik ziek ben, wat natuurlijk helemaal niet zo is. Ik heb het gevoel dat de kanker als een grote schaduw met mij meeloopt. En de psycholoog zegt dan: dat is logisch dat het zo voelt. Maar die schaduw zal steeds kleiner worden en op een gegeven moment past ie gewoon in je broekzak en ben je je er niet meer zo van bewust. Ook dat wordt dus normaal. Ik besef steeds meer dat ik nog een lange weg te gaan heb maar ik kom wel verder. Stapje voor stapje…