Onderzoeken

Het nieuws van mijn opname verspreidt zich snel. Alleen de ‘insiders’ weten dat het om uitzaaiingen gaat. Er moet meer onderzoek gedaan worden; een PET scan om de uitzaaiingen te kunnen bepalen en een leverpunctie om te bepalen wat voor soort kankercellen het precies zijn. Je went snel aan het ziekenhuisleven. Ik lig op een leuke afdeling, de longafdeling. Geen enkele afdeling is natuurlijk echt leuk, maar als je toch ergens moet liggen dan hoop je dat er leuke verpleegkundigen zijn. En die waren er. Mijn verhaal maakt indruk: jonge (ahum) vrouw van 43, moeder van 2 jonge kinderen, geveld door uitgezaaide kanker is op zich al ‘zielig’ maar ook mijn arm maakt dat mensen weten wie ik ben. Die doet inmiddels zo ontzettend zeer dat je er niet eens naar mag kijken! Er wordt diezelfde week nog een operatie gepland en ik kan niet wachten!

De tweede dag begin ik me wat ziek te voelen. ’s Avonds begin ik te hoesten en de volgende dag ben ik echt heel ziek. De longarts komt erbij, ik heb een longontsteking. De drain is gaan ontsteken door de gevreesde ziekenhuisbacterie MRSA. Als ik hoest klink ik als een zeehond en alles doet zeer. Ik heb flinke koorts en krijg een hele sterke antibiotica. Dit kan er ook nog wel bij, denk ik. Mijn vader zou op bezoek komen maar ik zeg hem af omdat ik te ziek ben. We spreken af dat hij de volgende dag komt.

Als hij ‘s morgens binnenkomt, heb ik het idee dat ik er wel weer enigszins fris bij zit maar de beste man schrikt zich kapot, vertelt hij later pas. Ik zag er blijkbaar niet uit en hij maakte zich heel veel zorgen. Hij heeft zelf vorig jaar prostaatkanker gehad, dus hij weet hoe het is als je wereld opeens op z’n kop staat. Gelukkig is het met hem goed afgelopen en heeft hij niet veel last gehad van de behandelingen.

Door de longontsteking moet de operatie van mijn arm worden uitgesteld. Ik moet eerst helemaal beter zijn. Wat een ellende, nog langer met die pijn te moeten zitten. De verpleegkundigen hebben met me te doen. Ze doen ontzettend voorzichtig maar elke keer aan- en uitkleden is een hel. Ik ben niet zo’n kwaaie maar er was een verpleegkundige die even niet oplette en mijn arm door de mouw trok… die heeft wel geweten dat dat pijn deed!

Mijn reddende engel was verpleegkundige Menno. Op een nacht hield ik het niet van de pijn. Hij kwam een tijdje bij me zitten en praatte wat met me. Hij zou de fysio de volgende dag sturen voor een sling. Raar eigenlijk dat ik die nog niet had. Zoals beloofd kwam de volgende dag een fysiotherapeut om me een sling aan te meten. Daarna was het beter te doen. Er ‘klikte’ iets in mijn arm waarna het minder pijnlijk was. Misschien zaten de botstukken net niet goed op elkaar waardoor het zo extreem pijnlijk was. Nu was het ook nog erg pijnlijk, maar beter te doen. Als er een ding is wat ik heb geleerd van dit hele gedoe, is dat ik een hoge pijngrens heb en veel kan hebben. De leverpunctie ook: kom maar door, moet gebeuren dus kiezen op elkaar en gaan met die banaan.

Het allerergste onderzoek moet nog komen! De scan is bekeken en hierop is te zien dat een aantal ruggenwervels ook nog zijn aangetast en dat het ruggenmerg misschien bekneld kan raken: grote paniek! Dit kan namelijk zorgen voor uitval van o.a. armen, benen en sluitspieren. Er moest met spoed een MRI van mijn rug gemaakt worden. Terwijl ik dus behoorlijk ziek ben, word ik naar de MRI gebracht. Ik moet met mijn koorts, gehoest, de drain, katheter, infuus, zuurstof en gebroken arm van het bed overstappen op het smalle plankje van het MRI apparaat… wat een hel. Om het feest compleet te maken krijg ik een verzwaringskussen boven op mijn zere lijf zodat mijn ruggenwervel goed plat lag. Overbodig om te zeggen dat ik blij ben dat dit onderzoek erop zit! En het is ook heel spannend omdat ze bang zijn dat ik misschien invalide zal worden. Maar gelukkig is er vooralsnog geen gevaar voor beknelling. Dit is wel iets wat nog steeds nauwlettend in de gaten wordt gehouden.