Terug in hotel Martini
De weken na de operatie krabbel ik langzaam weer wat op maar eind november gaat het ineens weer wat minder. Ik word kortademig, kan niet zover meer lopen, de trap op gaat zelfs moeizaam. Ik bel met de arts en als het erger wordt moet ik even langskomen.
Maar dan komt er op 25 november een heel naar bericht wat ik absoluut niet zag aankomen. Een hele goede, lieve vriend is zelf uit het leven gestapt. Het hele verhaal ga ik hier niet doen maar het was een grote klap en een nog groter verdriet. Mijn eigen situatie is k*t maar dit… een gezin met jonge kinderen die ineens hun vader moeten missen, zo verdrietig. Dan ben ik extra blij dat ik er nog ben. Ik ben niet in staat om naar de uitvaart te gaan dus die woon ik samen met de kinderen online bij. Mooi dat dat in ieder geval nu kan. Maar het is heel onwerkelijk om achter je laptop naar de begrafenis van zo’n goede vriend te kijken. Het lijkt wel een film. We zien hoe de kinderen een kaars aansteken bij de kist en even zie ik mijn eigen uitvaart voor me en hoe onze kinderen daar zouden staan. Ooit komt dat moment maar voor nu zet ik me er snel overheen want zover is het nog lang niet!
De volgende dag voel ik me niet goed, ik heb zo weinig lucht dat ik besluit om toch weer te bellen met het ziekenhuis. Ik moet langs de arts. Er wordt een scan gemaakt en daarop is te zien dat ik een longembolie heb gehad. Er is ook een witte waas te zien in mijn longen. Ineens staan er 2 verpleegkundigen volledig in beschermende kleding naast mijn bed met een covid-test. Tja, dat kan natuurlijk ook nog! Ik moet sowieso een nacht blijven en word meteen in quarantaine gezet, ik mag wat eten bestellen via een babyfoon. Maar de test is negatief dus ik mag een paar uur later toch naar een 4 persoonskamer. Tegenover mij ligt een vrouw die nog veel zieker is dan ik. Ze is zo ziek van de chemo geworden en heeft zoveel pijn dat ze al een paar dagen amper heeft geslapen. We kletsen een beetje af en toe en ik besef nog maar weer eens dat ik ondanks al mijn pech ook heel veel geluk heb. Het kan altijd erger!
Het is de artsen niet duidelijk wat de witte waas in mijn longen is, matglas-aspect noemen ze het. Het kan een infectie zijn, maar ik ben verder niet ziek. Ik heb geen koorts of verhoogde ontstekingswaardes ofzo. Ze willen een bronchoscopie doen om te kijken wat er nou precies aan de hand is maar dat is een vrij onprettig onderzoek met een slang in je longen. Wat moet, dat moet, maar in dit geval denk ik; nee hoeft niet. Het komt wel goed. We spreken af dat ik nog een nacht blijf en als het de volgende dag (iets) beter gaat, dat we het dan over het weekend heen tillen. En de volgende dag gaat het iets beter, of in ieder geval niet slechter. Ik mag naar huis onder voorwaarde dat als er maar iets is, ik meteen bel. Het is daarna verder goed gegaan dus wat het nou precies geweest is, zullen we nooit weten. Maar het waren weer 2 fijne dagen in hotel Martini en ik ben blij dat ik zo mondig ben dat ik mezelf een naar onderzoek heb bespaard!
