Verhuizen

En dan ga je zomaar opeens verhuizen!

Toen we hier bijna 2 jaar geleden kwamen wonen leek dit huis perfect voor ons drietjes: een tussenwoning met 3 slaapkamers en een groot dakterras (geen tuin). Het huis is klein maar fijn en nog niet zo oud. Ik werkte 4 dagen en de kids waren de helft van de week bij papa dus we hadden geen last van het feit dat het niet zo groot is. Toen kwam corona en moesten we ineens thuis werken en lessen volgen. En toen werd ik ziek en waren we nog meer thuis. Aangezien ik veel op bed lag, was het niet altijd ideaal met een tetterende teams-les aan de andere kant van de muur.

In mei/juni ging het slecht en kon ik amper de trap op en dan is een dakterras dus niet zo handig. Ik heb er dit jaar dan ook niet zoveel plezier van gehad. Begin september dacht ik, ik bied mijn woning gewoon weer aan voor woningruil en dan zie ik het wel, geen haast. Mijn minimale wensen waren: 3 slaapkamers en een tuin. Maar het liefst zou ik graag ook nog een extra kamer en een bad willen. Ik hou echt van badderen namelijk. In mijn oude huis hadden we een heerlijke badkamer en ik ging vaak in bad met kaarsjes enzo. In mijn huidige huis heb ik wel een ruime badkamer maar geen bad dus ik had zo’n Tubble gekocht, een opblaasbaar bad. Dat werkt op zich ook prima en het zit ook lekker. Maar die ging steeds lek en je moet het elke keer opruimen na gebruik.

Ik kreeg amper reacties op mijn woning en wat er reageerde was niet veel soeps. Maar opeens was daar Sandra die toevallig mijn huis voorbij zag komen omdat iemand anders erop had gereageerd. Ze woont een paar straten verderop in een huis met 4 slaapkamers, een tuin én een bad! Het bruggetje op de foto is in het park precies tussen onze huizen in. Het is een samengevoegde boven plus benedenwoning dus ruimte zat. En mocht het ooit slecht met mij gaan dan kan ik zelfs beneden slapen. Perfect dus! Bijna te mooi om waar te zijn en ik dacht dat ze nooit met mij zou willen ruilen maar Sandra was net zo blij met mijn compacte huis dus de deal was snel gemaakt.

Het gaat nu ineens in een stroomversnelling want we gaan per 1 december al over. De uitdaging met woningruil is dat je allebei op 1 dag over moet dus je moet goed voorbereiden. De extra uitdaging is dat ik zelf niet zoveel kan doen. Ik vind dat lastig want ik ben zo’n -ik-wil-alles-zelf-doen-typje. Ik kan niet zwaar tillen en ook niet verven ofzo, wat ik normaal wel leuk vind om te doen. Gelukkig hoeft er niet zo heel veel te gebeuren en hebben we dezelfde smaak, allebei een groene muur bijvoorbeeld, maar toch komt er altijd weer meer bij kijken dan je denkt. Gelukkig heb ik veel hulp dus het zal allemaal wel goedkomen.

Maar de komende weken worden pittig! Een kwestie van grenzen bewaken en genoeg rust pakken tussen het inpakken door. Ik ben wel klaar voor een nieuwe start. Het gaat best goed nu, al heb ik nog een lange weg te gaan. In dit huis heb ik de moeilijkste tijd van mijn leven gehad. Ik heb veel in huis gezeten, bijna als in een cocon. Veel verdriet gehad, veel pijn. Ze zeggen wel, je hebt een leven voor en na de kanker. Het is niet meer hetzelfde. Ik ben niet meer hetzelfde. En toch ben ik misschien meer ik dan ooit. Tijd om uit deze cocon te kruipen en mijn vleugels voorzichtig open te vouwen… kijken wat dit nieuwe avontuur ons brengt.