Het ging heel goed de afgelopen tijd. Ik had dan ook niet zoveel te melden. Ik heb niet zo’n heel spannend leven maar ik heb laatst nog wel leuke tripjes gemaakt naar Schiermonnikoog en Egmond aan zee. Ik was zo trots op hoeveel ik weer kon doen; fietsen, wandelen, shoppen en de volgende dag zelfs ook nog wat energie, zo fijn! Maar daarna kreeg ik griep met hoge koorts, keelpijn, buikklachten, alles erop en eraan. Ik knapte in eerste instantie weer redelijk goed op maar na een week begon ik erger te hoesten en werd benauwd. Ik ren niet zo snel naar de (huis)arts maar het voelde niet goed. Ik dacht zelf dat het richting longontsteking ging. De huisarts vertrouwde het ook niet helemaal dus ze overlegde met de oncoloog. Laat maar even langskomen op de eerste hulp, zei deze. Dus weer op naar de spoed. Therese was mee en ze zei in de auto: dit voelt een beetje als een déjà vue. Die beruchte dag in september 2020 begon immers net zo. Ik zei nog; ah joh, komt wel goed. Dit is echt niet ernstig ofzo.

Op de spoed ben je meteen patiënt: in bed met een polsbandje om, niks meer eten en drinken en onder begeleiding naar het toilet. Er werd bloed afgenomen en een röntgenfoto van mijn thorax gemaakt. Het was druk dus het duurde lang voor de uitslag er was en die was niet bepaald wat ik verwachtte: vocht achter mijn linkerlong en veel ook! Die zag ik even niet aankomen. Weer een drain, mijn favoriete behandeling, en als bonus mocht ik een paar nachtjes blijven zodat al het vocht er goed uit kon. Ze weten in het ziekenhuis dat mijn ervaring met een drain niet zo fijn is dus ze zeiden er meteen bij dat een hele ervaren arts het zou doen. Deze stond 5 minuten later aan mijn bed met alle spullen dus veel tijd om erover na te denken of tegenop te zien, had ik gelukkig niet. Ik werd naar een apart kamertje gebracht. De juiste plek werd via echo opgezocht en verdoofd. De ellende is, ze kunnen het longvlies zelf niet verdoven en daar moet de drain doorheen dus hoe voorzichtig ze ook doen, het doet zeer. Heel zeer. Therese stond naast mij. Ik moet dan aan de praat gehouden worden. Ik geloof dat ze over de kleur van mijn ogen begon (dat weet niemand trouwens).

Terwijl de arts bezig was met het plaatsen, voelde ik iets in mijn ribben. Alsof hij in mijn ribben kneep met een volle hand. Lastig om uit te leggen. Ik schreeuwde en vroeg: wat doe je!? Maar hij deed niks. Waarschijnlijk kwam het uiteinde van de drain ergens tegenaan aan de binnenkant. Ik heb aan die kant een gebroken rib en nog een paar aangetaste dus dat is sowieso gevoelig. Die gebroken rib komt niet weer goed, die groeit niet weer vast. Ik heb er op zich geen last van maar ik voel het soms wel knakken. Het zit vast tussen het spierweefsel dus er kan niks mee gebeuren maar het voelt een beetje gek. Nu een paar dagen later voelt het nog steeds niet goed. Ze zeggen dat het komt door de drain, dat het moet herstellen, pijn hoort erbij en het heeft even tijd nodig dus ik kijk het nog wel even aan. 
Maar goed, de drain zat erin…. tot ik moest hoesten. Ik hoestte hem er zo weer uit. Dus nog een keer en gelijk  vastgezet met een hechting. En toen…. gebeurde er niks! Er kwam niks uit. De arts frummelde er wat aan maar nee hoor, geen druppel. 

De arts dacht, het komt zo vast wel en ging weg. Maar een uur later kwam nog steeds niks. Toen ik anders ging liggen, voelde ik dat het bed helemaal nat was. Het vocht kwam er wel uit, maar aan de verkeerde kant, via de insteek! Vocht zoekt de weg van de minste weerstand dus dat betekende dat de drain niet goed zat. Het was inmiddels na 18u en alle artsen waren naar huis. Er werd een longarts opgeroepen en ze was er tegen 19.30. Ze is een tijdje bezig geweest met de drain, beetje hoger, beetje lager, doorspoelen met water. Niks leek te werken. Er was al behoorlijk wat vocht uit via de bovenkant maar er zat wel 2 of 3 liter in, dachten ze. Dus het kon nog niet klaar zijn. Na nog een keer spoelen en prutsen begon hij opeens te lopen.  Al snel zat er 350 cc in de opvangbak. Maar als het te snel gaat voelt het ook heel naar en pijnlijk dus ik vroeg of hij even weer dicht mocht. Je long kan dan wennen aan de normale vorm. Na een half uurtje mocht het kraantje weer open maar er kwam weer niks! De arts was alweer naar huis en voor de nacht hoefde er niks mee te gebeuren dus ik kreeg eindelijk een plek op de verpleegafdeling longgeneeskunde. Ik vond het meer de afdeling HR: Hoest & Rochel.

Ik kwam op een vierpersoons kamer met rustige kamergenoten. Naast mij lag een oude mevrouw die in een verpleeghuis woont. Ze had geen kleding mee en liep rond in een t-shirt en een luierbroekje en als ze achter haar rollator liep, zakte het broekje steeds af. Mensonterend toch! Als ik zag dat ze aan de wandel ging, liep ik er snel achteraan om het weer omhoog te doen. Ik ben echt niet geschikt voor de zorg maar je laat zo’n mensje ook niet zo rondlopen. 
Niemand van het tehuis had tijd om haar kleding te brengen en familie had ze niet, of geen contact mee. In de stoel zat ze met een laken om. Maar de derde dag  had ze gelukkig toch nog een ander shirt. Een paar keer per dag vroeg ze wanneer ze kwamen met haar kleding, zo sneu. Dus dan zit je op je ouwe dag minimaal 3 dagen zonder broek in het ziekenhuis, daar word ik nou verdrietig van. Ik bood haar nog aan of mijn moeder een broek voor haar kon meenemen maar dat wou ze ook niet. Ik hoop dat ze inmiddels ook weer lekker thuis is.

Een aantal verpleegkundigen herkenden me nog van de opname in 2020. Ik heb blijkbaar een goede indruk achter gelaten. Of juist niet: oh nee, daar heb je haar weer! Nee, mijn verhaal had nogal indruk gemaakt en vooral dat mijn gebroken arm zoveel pijn deed en ik niet geopereerd kon worden vanwege die ziekenhuisbacterie. En dat ik ondanks dat toch zo positief was en grapjes maakte. Toen ik ’s avonds naar de badkamer liep, begon de drain toch ineens weer te lopen gelukkig. 

Ik heb amper geslapen want je bent toch zelf wat van slag door alles en buurvrouw had vaak zorg nodig en dan helpt zo’n gordijntje om je bed niet echt, zelfs niet met oordopjes in. Ze was ook wat doof dus de verpleging moest wel hard praten. Om 7.30u stond de vrolijke Alex met het ontbijt bij het bed. Voor je rust hoef je daar niet te zijn! 
Er was gedurende de nacht nog 100cc vocht uit de drain gekomen, alles bij elkaar 620cc. Niet echt veel dus moest er een foto gemaakt worden om te kijken hoe veel eruit was. Het uitje van de dag want dan word je opgehaald met een rolstoel en naar de röntgenafdeling gebracht. Uit de foto bleek dat het vocht weg was! Er was toch heel veel in het bed en de onderleggers terecht gekomen dus.

Omdat dit nu de 4e keer was, stelde de arts voor om een talkage te doen, een procedure waarbij een oplossing van steriel talkpoeder tussen het longvlies en de long wordt gespoten zodat er geen vocht meer tussen kan. Klinkt eng maar hier voelde ik niks van. Dit moest 4 uur inwerken en de drain ging in die tijd dicht met klemmen. Daarna mocht de drain weer open en als het goed is, komt er dan geen vocht meer. Door de talk plakt het longvlies aan de long en kan er geen nieuw vocht op die plek gaan zitten. Je lichaam wordt op deze manier gedwongen om het vocht af te voeren via het lymfestelsel, zoals het ook hoort. Iedereen maakt namelijk steeds vocht aan, maar in een gezond lichaam wordt dat afgevoerd en merk je daar verder niks van. Dat wist ik niet. Omdat ik al een paar keer vocht heb gehad, is de ruimte tussen longvlies en long wat groter en het vocht vindt dat wel een fijn plekje om zich te nestelen. 
De talkage heeft goed gewerkt, de drain bleef droog en ik mocht woensdagmiddag weer naar huis, sneller dan gedacht. Hopelijk was dit de laatste keer drain. Maar garantie is er niet met deze oplossing, zelfs niet tot de voordeur!

Nu ben ik weer thuis maar het voelt als een flinke stap terug. Ik ben ontzettend moe, overprikkeld en mijn conditie is weer weg. Hopelijk herstelt dit snel. Wat ook ontzettend jammer is, is dat onze vakantie hierdoor in het water valt. Ik zou over 2 weken met de kinderen en mijn moeder naar Griekenland maar mag de eerste weken niet vliegen. Dus die heb ik vandaag helaas geannuleerd. Eerst maar even kijken hoe het gaat en of we dan misschien alsnog ergens met de auto naartoe kunnen of later in het jaar.

Het is niet duidelijk waarom dit vocht er was. Het kan getriggerd zijn door de griep en het hoesten maar het kan ook zijn dat er extra activiteit in de longen is. Binnenkort wordt er weer een pet-scan gemaakt. De tumormarkers zijn de laatste tijd ook wat omhoog gegaan dus dat is wel een beetje spannend. Maar ik blijf positief en ga uit van het beste. Manifesteren is hip dus ik zie voor me dat die scan gewoon goed is, stabiel iig. En dat dit gewoon even vette pech was. 
Nu eerst bijkomen van dit avontuur en dan maar weer voorzichtig stapjes vooruit maken.